Rzymskokatolicka Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Miłakowie

Zapewne jest w naszym życiu wiele ważnych miejsc: rodzinny dom, domy krewnych i przyjaciół, zakład pracy, ulubione miejsca wypoczynku, czy też groby bliskich ludzi w różnych miejscach kraju. A czy w ogóle na tej liście pojawia się nasza parafialna świątynia? Łatwo to zweryfikować, gdyż wystarczy odpowiedzieć sobie na parę innych, pomocniczych pytań: Czy w niedziele uczęszczam regularnie na mszę świętą w swojej parafii? Czy wiem, jaki tytuł nosi kościół parafialny? Czy troszczę się, np. poprzez świadczenie odpowiedniego wsparcia materialnego bądź innej pomocy, o piękno swojej parafialnej świątyni i sprawowanej w niej liturgii? Czy, np. w drodze do pracy lub na jakieś spotkanie, bezmyślnie nie przechodzę obok mijanego kościoła? Podobnych pytań można by postawić oczywiście więcej. Wiemy też z pewnością, jakie odpowiedzi na przywołane pytania wskazują, że parafialny kościół jest ważnym miejscem w naszym życiu, a jakie, że jest dla nas miejscem obojętnym. Uzmysławiając sobie, czym jest parafialny kościół, warto zapytać samego siebie jaki cel ma nasze życie, jeśli nasze kroki regularnie nie zmierzają do (parafialnego) kościoła? To pytanie dotyczy szczególnie osób, które już dawno mimo sakramentu chrztu św., przestały uczęszczać na Mszę św.

Od chwili sakramentu Chrztu św. stajemy się członkami Kościoła katolickiego, a także członkami Kościoła lokalnego: pewnej konkretnej diecezji i parafii. Wiemy, że wszystkie wspólnoty na tej ziemi dają swoim członkom pewne prawa i stawiają przed nimi pewne wymagania. Prawa i obowiązki katolików zawarte są m.in. w Kodeksie Prawa Kanonicznego, zaś ich najbardziej podstawowy skrót to pięć przykazań kościelnych. Dlatego warto zastanowić się w duchu wiary nad piątym przykazaniem, które brzmi: Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła.

Antykatolickie media często wypaczają sens tego przykazania, oskarżając Kościół o zbytnie przywiązanie do dóbr materialnych. Tymczasem troska o potrzeby wspólnoty ma swoje źródło w Ewangelii, która mówi nam, że sam Pan Jezus i Apostołowie przyjmowali datki od ludzi, które składano do wspólnego trzosa. Nie znając Ewangelii nie można zrozumieć Pana Boga a tym bardziej Jego Kościoła.

Wspólnota parafialna ma swój dom. Jest nim budynek kościoła, w którym wierni spotykają się przynajmniej raz w tygodniu na mszy. I tak jak o dom rodzinny, wierni powinni także dbać o świątynię. Mogą to robić w różny sposób. W niektórych parafiach sami sprzątają kościół, przynoszą kwiaty, wykonują drobne naprawy, bo czują się związani ze swoją świątynią, na której im zależy. W czasie mszy zbierane są na tacę pieniądze, by można było zapłacić chociażby za prąd czy, kupić niezbędne rzeczy, przeprowadzić bieżący remont. Troska o parafię to szeroko rozumiane zaangażowanie aby można było w dobrej atmosferze przeżywać spotkania z Panem Bogiem w budynku kościoła. W naszej parafii wygląda to różnie. Istnieje grono ludzi oddanych sercem swojej parafii, ale jest też wielu obojętnych, którzy są tylko użytkownikami kościoła z racji chrztów, ślubów czy pogrzebów.

Sam budynek sakralny dla wierzących oznacza i ukazuje, że tutaj jest Kościół - wspólnota zjednoczona ze swym Założycielem Chrystusem, która jest dumna ze swojej świątyni, pamięta o niej i troszczy się o jej piękno, estetykę i utrzymanie.

W normalnych warunkach życia na ziemi Kościół potrzebuje takich poświęconych miejsc, w których mogłaby gromadzić się wspólnota wiernych. Duszpasterz miejsca - Proboszcz jest szafarzem słowa Bożego, celebruje Eucharystię, udziela sakramentów świętych, gromadzi wspólnotę przy jednym ołtarzu, aby rosła na duchową świątynię i postępowała w nadprzyrodzonej miłości. Świątynia widzialna symbolizuje dom Ojcowski, do którego zdąża lud Boży i w którym Ojciec otrze z oczu ludzi wszelką łzę (por. Ap 21, 4). Warto pamiętać, że to przede wszystkim w świątyniach, w celebracji liturgicznej, Bóg uświęca człowieka, a człowiek wielbi Boga. W nich bowiem: sprawuje się kult publiczny na chwałę Trójcy Świętej, słucha słowa Bożego, śpiewa pieśń uwielbienia, zanosi modlitwy, składa Ofiarę Chrystusa, obecnego sakramentalnie pośród zgromadzenia. Świątynia jest również miejscem skupienia i modlitwy osobistej - przypomina nam o tym Katechizm Kościoła Katolickiego.

W tej wspólnocie parafialnej szczególną rolę odgrywają małżeństwa i rodziny, w których ma być przekazywana wiara młodemu pokoleniu. Przekaz jednak dotyczy nie tyle nakazów czy przekazywania tradycji, ale dawania świadectwa wiary przez małżonków i rodziców wobec dzieci, wnuków i najbliższego otoczenia.

Dlatego bardzo ważnym rodzajem troski o własną wspólnotę wiary jest uczestniczenie w Eucharystiach, okolicznościowych nabożeństwach, pielęgnowanie naszych chrześcijańskich tradycji i zwyczajów, zwłaszcza związanych z liturgią Kościoła.

Pamiętajmy, że prawdziwie trwały dom wiary jesteśmy w stanie zbudować w zgodzie z Bogiem i innymi ludźmi. To dom budowany na Bożych Prawdach – Przykazaniach. Dom budowany na wartościach, które daje nam Boża mądrość.

Warto zadać sobie pytanie, czym jest dla mnie katolika moja parafialna świątynia?

                                                               Proboszcz – o. Dariusz Szymaniak OFM